در حالی به پیشواز هشتم مارچ، روز جهانی زن می‌رویم که زنان ستمکش افغانستان مثل سابق از هرسو وحشیانه کشته می‌شوند و با انواع ستم‌های استخوان‌سوز و توهین و تحقیرهای ضدانسانی مواجه بوده و زیر اشغال امریکا و متحدان، تبهکاران جهادی و طالبی، روحانیون مرتجع و دولت پوشالی جان می‌کنند. در وضعیت فاجعه‌بار کنونی نه تنها دریچه‌ای بسوی رهایی زنان باز نشده که قرار است ضدزن‌ترین موجودات عصرحجری به نام طالبان توسط امریکا و غلامانش در پوشش مدافعان زن و عدالت، رنگ و روغن شده بار دگر بر مردم ما تحمیل گردند.
۱۹ سال است که بصورت کرکننده‌ای شعار «حقوق زن» بالاست، اما همانگونه که از روز اول اشغال امریکا و ناتو روشن بود، در وضعیت زنان نگونبخت افغان هیچ نوع تغییر مثبتی نیامد. «جمعیت انقلابی زنان افغانستان» (راوا) از آوان تجاوز نظامی امریکا که کاخ سفید بازهم گرگان هار جهادی را بر سرنوشت مردم ما حاکم ساخته از نابودی کامل طالبان سخن می‌گفت، در اعلامیه‌ای به تاریخ ۸ مارچ ۲۰۰۲ (۱۷ حوت ۱۳۸۰) نوشت:
«ما بر آنیم كه با تكیه روی یك باند بنیادگرا نمی‌توان به جنگ با باند دیگر بنیادگرا رفت. امریكا با به كار گرفتن "ائتلاف شمال" و تطمیع و تجهیز جنگ‌سالارانی معین در واقع به تیز كردن دندان كثیفترین دشمنان ملت ما می‌پردازد و این همان سیاست ستمكارانه‌ای است كه متاسفانه امریكا از ۲۰سال به اینسو دنبال می‌كند. منا ما معتقدیم كه طالبان و القاعده را صرفا با عملیات نظامی نمی‌توان نابود كرد. طالبان و القاعده جبهه‌ای تنها نظامی و مالی نه بلكه جبهه‌ای فكری هم هست. تا زمانی كه اندیشه طالبی و اسامه‌ای وجود دارد، هر وقت ممكن است شاهد بربریزم آنان چه در افغانستان و چه در كشورهای دیگربود. حالا كه لانه اصلی این جنایتكاران در افغانستان است، باید در این كشور جبهه دموكراسی و ضد بنیادگرایی مشغول پیكار بی‌امان، قاطع و تا به آخر علیه جبهه طالبان و القاعده و برادران آنان باشد.»
آن زمان تعدادی «راوا» را به «منفی‌بافی» و «بدبینی» متهم می‌کردند، اما با تاسف امروز صحت پیشبینی‌های ما به اثبات رسیده افغانستان شدیدتر از گذشته در آتش تروریزم، جنایت، زن‌ستیزی، انتحار و انفجار و حاکمیت مافیا و فساد می‌سوزد. و امریکا با اتکاء به زلمی خلیلزاد این پدروکیل و حامی اصلی جنایتکاران و دشمن مردم ما همان سیاست خاینانه گذشته را هنوز ادامه داده در تلاش است که طالبان خونخوار را نیز با نیرنگ زیر نام «صلح» بخشیده در حکومت پوشالی‌اش شامل نماید. اما دیگر کودکان ما هم می‌دانند که این اکروباسی‌های عوامفریبانه هرگز به صلح در کشور منجر نخواهد شد.
اگر زنان با پی‌بردن به نیروی پرهیبت شان علیه تبهکاران جهادی در همان آغاز سگ‌جنگی‌های جهادی می‌ایستادند و یا مردهایی که در جامعه سنتی ما داد از غیرت و ناموس می‌زنند، با دیدن و شنیدن تجاوزهای گروهی قومندانان جهادی بر زنان، تماشای زایمان زنان در سرک‌ها، فروش دختران به عرب‌ها از سوی سیاف، تیزاب‌پاشی گلبدین وصدها بی‌ناموسی دیگر خون شان به جوش آمده یکجا با زنان علیه حاکمیت نازی‌وار جهادی‌ها قیام می‌کردند، امریکا و ارتجاع عرب و پاکستان و ایران دیگر جرات نمی‌کردند حرامزادگان طالب و داعش و فاطمیون را بیافرینند. لذا امروز نه تنها فرخنده‌ها، تبسم‌ها، شکریه‌ها و هزاران زن دیگر وحشیانه زجرکش نمی‌شدند بلکه گیاهان هرزه و متعفنی چون ملا برادر، ملا عباس ستانکزی، ملا سهیل شاهین، ملا سلام ضعیف، ملا شینواری، ملا نقیب و غیره دوباره سر بلند نکرده امروز شاهد سخنان و اکت و اداهای عق‌آور و زجردهنده شان نمی‌بودیم.
از ۲۰۰۱ بدینسو دولت پوشالی و امریکا با دادن پول، قدرت و مقام به چند زن فولبرایت‌رفته، انجیویی و وجدان‌خفته نظیر فوزیه کوفی، شهرزاد اکبر، زینب موحد، اصیلا وردک، جمیله افغانی، لیلا جعفری، عادله راز، ناهید فرید، ناهید سرابی، مقدسه یورش، غزال حارث، حبیبه سرابی، منیره یوسف‌زاده، فرخنده زهرا نادری، ماری اکرمی وغیره و با سرازیر کردن میلیون‌ها دالر به رهبری این شرف‌باختگان و ایجاد صدها انجیو و نهادهای پول‌‌آور زیر نام «توانمندسازی»، «ارتقای ظرفیت»، «دفاع از حقوق زنان» از آلام زنان ناآگاه ما سوء‌استفاده رذیلانه کرده‌اند. اما اینان چنان از شرف انسانی تهی گشته‌اند که به مجرد دریافت چوکی و دالر از دولت امریکا و سران رژیم پوشالی، آنقدر حقیر می‌شوند که در دوحه، مسکو و اسلام‌آباد خود را زیر پای طالبان وحشی انداخته و بی‌شرمانه با زبان آوردن «تغییر طالبان» و «برنامه‌های خوب طالبان» برای زنان گند می‌فشانند.
«جمعیت انقلابی زنان افغانستان» مکررا تاکید می‌‌دارد که زنان محروم افغان، بجای خودکشی باید به دشمن‌کشی برخاسته و به نیروی عظیم نابودکننده جانیان بنیادگرا و غیربنیادگرای داخلی و اربابان خارجی شان مبدل شوند. ما زنان برای رهیدن از ستم‌های چندلایه حاکم هیچ راه دیگری بجز پیکار سخت علیه عوامل تیره‌بختی خویش نداشته و بایست با الهام از کارنامه‌های درخشان و دشمن‌لرزان مینا، لیلا قاسم، مونیکا آرتل، روزا لوگزامبورگ، شیرین علم هولی و ده‌ها زن مبارز و انقلابی جهان تا برپایی یک جامعه مستقل، آزاد و دموکراتیک رزمید.
جمعیت انقلابی زنان افغانستان (راوا)
۱۸ حوت ۱۳۹۸ – ۸ مارچ ۲۰۲۰