بخواب مینا
بخواب ای معنی انسان و آزادی
هزاران رهروات
اینجا
و خون بر کف
درین ماتم سرای ظلم و استعمار
درفش انقلاب
آزادگی‌ات را
که با باخون‌ات بپا گشته
نگهدارند.
مهمانان گرامی،
با سلام و درود به همه‌ی‌تان.
امروز از خاموشی جانگداز مینا رهبر «جمعیت انقلابی زنان افغانستان» (راوا) ۳۰ سال گذشت، جنایتکاران خادی و گلبدینی طی توطئه‌ای خاینانه این زن نترس و دلاور را از ما گرفتند. مینا به جاویدانگی پیوست اما فریاد او که ندای حق‌طلبی و آزادیخواهی هزاران زن افغان بود تا کنون طنین‌انداز است.
بعد از مرگ صمد بهرنگی شاعر انقلابی ایران دوست نزدیک‌اش غلام حسین ساعدی نوشت: «بزرگ‌ترین شاهکار صمد زندگی‌اش بود.» به یقین که این گفته در مورد مینای گرامی ما نیز هم صدق می‌کند، بزرگ‌ترین شاهکار وی زندگی‌اش و بنیانگذاری سازمانی چون «راوا» بود. مینا همانند صخره استواری بود که هیچ قدرتی او را نلرزانید و تاخت و تاز خصم ذره‌ای اراده آهنین‌اش را به مبارزه برای رهایی انسان متزلزل نساخت. سازمانی که مینا آن را ایجاد کرده بود امروز به خار چشم جنایتکاران بنیادگرا و غیربنیادگرا مبدل شده و خواب آرام را از آنان ربوده است.
دوستان عزیز،
زنان سرزمین ما طی چند دهه حاکمیت گروه‌های خاین و ضدزن در آتش خشونت‌های متعدد و رنگارنگ می‌سوزند. امپریالیزم امریکا تلاش نمود تا با ایجاد نهادهای سرکاری نظیر وزارت امور زنان، سارنوالی منع خشونت علیه زنان، کمیسیون مستقل حقوق بشر و صدها ان.جی.اوی زنانه، تمثیل تامین حقوق زن و دادخواهی برای زنان افغان را نماید. اما این نهادها آنچنان خاین‌پرور، بی‌کفایت، جهادی‌بو و طالبی‌بو اند که تشت رسوایی آنها سال‌ها قبل نزد مردم افغانستان و مخصوصا زنان افغان به زمین خورده است. در شانزده سال گذشته با وصف شعارهای کرکننده‌ی امریکا و دیگر متحدان غربی‌اش به دلیل حاکمیت خوکان بنیادگرا و زن‌ستیز در راس دولتهای دست‌نشانده و مزدور موارد خشونت و جنایت علیه زنان کشور ما نه تنها کاهش نیافته بلکه روز به روز گراف صعودی را می‌پیماید. فرخنده در کابل زیر مشت و لگد چند ولگرد جهادی تکه پاره می‌شود؛ رخسانه را طالبان وحشی سنگسار می‌کنند؛ گردن تبسم ۱۱ ساله ما بریده می‌شود؛ زهرا و راحله سوزانیده می‌شوند؛ ربابه ۸ ساله و با زور به نکاح ملا خاین درمی‌آید؛ هر سال ده‌ها زن با جگرگوشه‌های شان یکجا طعمه بمباردمان طیاره‌های اشغالگران می‌گردند و.... این در حالیست که امریکا و دولتهای غربی به مدد رسانه‌های شان تلاش دارند تا دولت فاسد و مافیایی کابل را مدافع زن جلوه داده و در این نمایش مضحک خود چند وجدان‌باخته و خودفروخته جامعه مدنی و یا پارلمان‌نشین را به خدمت گرفته است.
خواهران گرامی،
می‌خواهیم در این روز یک بار دگر به خون پاک مینا سوگند یاد کنیم که برای رهایی ملت رنجدیده خویش از چنگال سیاه خاینان داخلی و متجاوزین خارجی تا پای جان و به مانند مینا برزمیم. باید به یاد داشته باشیم که ناجی‌ای در کار نیست، هیچ کسی به داد ما نخواهد رسید؛ رهایی ما با نیروی خود ما بدست آوردنیست نه با اتکا به اصطلاح جامعه بین‌الملل و یا دولتهای اشغالگر.
یاد و خاطره‌ی مینا را با ادامه راه پرافتخارش گرامی بداریم!