عقاب زخمی ام و میتوانیم کشتن
مگر محال بود لحظۀ کنی رامم
تویی که پشت تو می لرزد از تصور مرگ
منم که زند گی دیگر است اعدامم.
-داوود سرمد
مهمانان گرامی، خواهران عزیز،
درست ۲۹ سال قبل از امروز «جمعیت انقلابی زنان افغانستان» از وجود رهبر فرزانه خویش مینا محروم گردید. زنی که خواب اشغالگران روسی، نوکران خلقی و پرچمی و بنیادگرایان دون‌صفت را با آگاهی‌دهی وفعالیت‌های گسترده و موثرش در بین زنان کشور، حرام ساخته بود.
مینای شهید عمیقا بر این اصل باورمند بود که زنان افغان بدون مبارزه منسجم و مشترک در عرصه‌های مختلف اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و... نمی‌توانند تساوی حقوق خویش را بدست آورند، بناءً در دورانی که هنوز محصل جوانی بود اولین تشکیلات منظبط و مستقل را برای زنان بنیان نهاد.
جانیان گلبدینی با طراحی توطئه‌ای بر جان مینای شهید و دو همرزم دیگرش خیال کرده بودند که بساط راوا برچیده خواهد شد. دشمن قسم‌خورده گمان کرده بود که با خفه نمودن وی میتواند غریو آزادیخواهی زنان را در نطفه بخشکاند اما مینای شهید با میراثی بجا مانده از خود که همانا تشکیلات سیاسی‌ای بنام راوا بود، برای همیشه در فریادهای سلحشورانه و انقلابی زنان افغان جاودان شد.
«جمعیت انقلابی زنان افغانستان» بعد از شهادت رهبرش مینا مصمم‌تر و با الهام از خون وی، راه مبارزه علیه دولت دست‌نشانده روس‌ها و جنایتکاران بنیادگرا را ادامه داد؛ فعالیت‌های راوا وسعت بیشتری پیدا کرد و به عنوان یگانه سازمان قاطع ضد خاینان بنیادگرا و حامیان خارجی شان نه تنها در افغانستان که در سطح جهان شناخته شد.
دوستان عزیز،
امروز در زیر سایه تجاوزگران امریکایی و متحدانش مردم و بخصوص زنان دردکشیده‌ی ما در بدترین شرایط ممکن بسر میبرند. اگر دیروز ناهیدها بخاطر حفط عفت شان از دست جهادی‌های خون‌آشام خود را از بلند منزل‌ها پرتاب میکردند و یا زرمینه‌ها در استدیوم ورزشی بدست طالبان جاهل تیرباران میشدند، امروز وضعیت زنان به مراتب بدتر میباشد: نالههای جانفرسای فرخنده هنگام زجرکش شدن در زیر مشت و لگدهای جهالت‌پیشگان در مرکز دولت مافیایی و فاسد کابل، زجه‌های عذبناک رخشانه زیر سنگسار آدمکشان جانی، و هزاران نمونه وحشتناک دیگر، از تیرگی روزافزون وضعیت زنان حکایت میکند.
امریکا و ناتو به بهانه‌های چون تامین «حقوق زنان» و «دموکراسی» و «مبارزه ضدتروریزم» سرزمین ما را به خاک و خون کشانیدند و در عمل با نصب ضدزن‌ترین مهره‌های جهادی و روشنفکران وطنفروش، افغانستان را به جهنمی برای زنان مبدل کردند.
خواهران و مادران ارجمند،
چنانچه مینای شهید همواره تاکید مینمود که هیچگاه و تحت هیچ شرایطی نباید فریاد ما خاموش گردد و یا پرچم استقلال، آزادی، دموکراسی و عدالت اجتماعی بر زمین افتد، ما زنان افغان باید خود با شکستن سدهای هرچند محکم و آهنی بپاخاسته و حقوق خویش را بدست آوریم.
اگر یادبود از جان باختن مینا و سایر شهیدان را فقط در سطح سوگواری برگزار نماییم، هیچ ارزشی نخواهد داشت. چنین محفلی باید در خدمت آموزش درس‌های زندگی پر افتخار مینا و سایر زنان مبارز و آزادیخواه جهان باشد.با الهام از آموزه‌های مینا بیایید یک بار دیگر سوگند تازه نماییم که با سرمشق قرار دادن وی، در راه تحقق بخشیدن به آرمان‌های انقلابی‌اش یک لحظه هم تزلزل نکرده و دست از تلاش و مبارزه بر‌نداریم.