MEENA (1956-1987) werd geboren op 27 februari 1956 te Kaboel. Tijdens haar schooljaren waren Kaboel en andere Afghaanse steden erg bezig met sociaal activisme en toenemende massabewegingen. Ze verliet de universiteit om zichzelf als sociaal activiste aan het organiseren en het opleiden van vrouwen te wijden.
In de achtervolging van haar doel, het bereiken van recht op vrijheid van meningsuiting en het uitvoeren van politiek activiteiten, legde Meena de fundamenten van RAWA in 1977. Het doel van deze organisatie was de misbedeelde en het zwijgen opgelegde vrouwen van Afghanistan een stem te geven. Ze begon een campagne tegen de Russische troepen en hun marionettenregime in 1979 en organiseerde verschillende optochten en bijeenkomsten in scholen, hogescholen en de Universiteit van Kaboel om een publieke opinie te vormen. Een andere grote dienst die ze aan de Afghaanse vrouwen bewees was het lanceren van een tweetalig tijdschrift, Payam e Zan (Boodschap van de Vrouw) in 1981.
Door dit tijdschrift is RAWA al deze tijd in staat geweest het doel van Afghaanse vrouwen op een effectieve en vrijmoedige manier te verspreiden. Payam e Zan heeft steeds de criminele natuur van de fundamentalistische groepen aan de kaak gesteld.Meena heeft ook de Watan Scholen opgericht voor kindvluchtelingen, en verder een ziekenhuis en handarbeid centra voor vrouwelijke vluchtelingen in Pakistan om Afghaanse vrouwen in staat te stellen zichzelf financieel te onderhouden.
Op het eind van 1981 vertegenwoordigde Meena de Aghaanse Verzetsbeweging op het congres van de Franse Socialistische partij, en dit op verzoek van de Franse Overheid. Op dit congres verliet de delegatie van de Sovjet, met aan het hoofd Boris Ponamaryev, beschaamd de hall bij het zien van de juichende aanwezigen wanneer Meena een overwinningsteken liet zien. Naast Frankrijk bezocht ze verschillende andere Europese landen en ontmoette hun prominente leiders. Haar actief sociaal werk en efficient bepleiten tegen de opinies van de fundamentalisten en het marionettenregime lokten de toorn uit van zowel de Russen als de fundamentalistische machten. Hieropvolgend werd zij op 4 februari 1987 door agenten van de KHAD (de Afghaanse tak van de KGB) en hun fundamentalistische medeplichtigen vermoord in Quetta, Pakistan.
Meena gaf 12 jaar van haar korte maar briljante leven om te vechten voor haar thuisland en haar volk. Zij was er rotsvast van overtuigd dat - ondanks de duisternis van analfabetisme, onwetendheid van het fundamentalisme, en de corruptie en decadentie van overlopers die onze vrouwen opgelegd worden in de naam van vrijheid en gelijkheid - eindelijk die helft van de bevolking wakker zou worden en het pad zou kiezen richting vrijheid, democratie en vrouwenrechten. De vijand was terecht aan het bibberen van angst door de liefde en het respect die Meena had weten te creeren in de harten van ons volk. Ze beseften dat alle vijanden van vrijheid, democratie en vrouwen in het vuur van haar strijd in as zouden veranderen.
Boek over Meena
[Fotoalbum]
[Een lied voor Meena door Lorrie]
[Een lied door Koreaanse zanger Hae Kyoung Ahn gebasseerd op Meena's gedicht]
[Meena tussen 60 Asiatische Helden (Time Magazine, 13 november 2006)]
Gedeeltelijke vertaling van een gedicht van Meena.
IK ZAL NOOIT TERUGKEREN
Ik ben de vrouw die is ontwaakt
Ik ben opgestaan en een storm geworden door de assen van mijn verbrande kinderen
Ik ben opgestaan van de beken van mijn broers bloed
Mijn natie’s toorn heeft mij gemachtigd
Mijn afgebrande en geruineerde dorpen vullen mij met haat tegen de vijand
Oh landgenoot, beschouw me niet langer zwak en onbekwaam
Mijn stem heeft zich vermengd met duizenden opgestane vrouwen
Mijn vuisten samengeklemd met de vuisten van duizenden landgenoten
Om al het lijden, al deze bellemering van slavernij te breken
Ik ben de vrouw die is ontwaakt,
Ik heb mijn pad gevonden en zal nooit terugkeren