Sarinah gedurende een fotosessie in de Deborah Young Studio te Cornelius.
Sarinah zit stilletjes in een stoel, nerveus spelend met het geleende bruine T shirt dat ze draagt. Een turkoois rokje over een ietwat te grote jeansbroek en een kleine handtas maken de outfit compleet.
Rond haar in de kamer is er een gedempt geroezemoes van vreemde stemmen en geluiden. Af en toe, wanneer de groep van stemmen uitbarst in gelach, produceert de elfjarige een verlegen glimlachje en giechelt een beetje.
Wat er in haar hoofd omgaat is een raden, maar het kleine blinde meisje van Afghanistan, die geen woord Engels spreekt, lijkt op dit ogenblik tevreden simpelweg wachtend tot men haar fotograffeert in de Deborah Young Studio te Cornelius.
Maar Sarinah is niet enkel hierop aan het wachten. Zij – samen met zes andere Afghaanse kinderen – zijn naar Lake Norman gereisd op zoek naar wat sommigen een wonder zouden noemen.
Kinderen in nood
Het Lake Norman Ondersteuning voor Kinderen (Lake Norman Children’s Relief / LNCR) heeft de laatste 11 jaar zieke en behoeftige kinderen van Belarus naar LKN gebracht. Het doel is hen te voorzien van medische en tandheelkundige zorg – en van liefde, zegt de voorzitter en medeoprichter van de groep, Dick Wilson uit Mooresville.
Dit jaar, echter, heeft de groep zich nog meer ingespand door ook zeven Afghaanse kinderen onder te brengen bij de lokale gastgezinnen.
Plaatselijke kerken bekostigen de reisuitgaven, en alle medische bijstand aan de kinderen is gratis, verstrekt door de vrijgevige dokters die hun tijd en talenten vrijwilliger ter beschikking stellen.Gastgezinnen worden aangeworven door plaatselijke kerken – Sarinahs gastgezin, de familie Watt is aangesloten bij de Davidson United Methodisten kerk – en stemmen in om voor de kinderen te zorgen gedurende een periode van zes weken. Dit houdt in ze naar hun medische afspraken brengen en hen te betrekken in het dagdagelijkse gezinsleven.
“Het is een beetje zoals opnieuw geboren worden voor de meeste gastgezinnen,” zegt Wilson. “De ervaring is zo bijzonder dat het moeilijk is om uit te leggen tenzij je er zelf hebt aan deelgenomen.”
'In de schaduw van wapens'
RAWA: Groepsfoto van de 7 zieke kinderen met hun vertaler voor het vertrek richting de VS. De kinderen werden geselecteerd door RAWA uit de meest behoeftige families van verschillende ethnische groepen in meerdere regio’s in Afghanistan.
De 18-jarige Orbal zit met haar benen opgetrokken in de comfortabele leunstoel in het huis van haar gastgezin in Mooresville en bladert door een klein, felgekleurd dagboek. Het ziet eruit als het soort waarin een meisje de telefoonnummers van haar vrienden neer zou pennen.
Maar Orbal, de vertaalster voor de Afghaanse kinderen en een lid van RAWA (Revolutionaire Vereniging van de Vrouwen van Afghanistan), houdt een stel compleet andere nummers en namen op de pagina’s van dit boekje.In Afghanistan sterven dagelijks meer dan 700 kinderen door geweld, armoede, gebrek aan water en slechte gezondheidszorg. Meer dan 50 vrouwen sterven dagelijks, zegt ze gepassioneerd.
Orbal is hier om de kinderen wegwijs te maken in een vreemd land. Maar ze is hier ook op een missie. Ze wil de wereld duidelijk maken wat er aan de hand is in Afghanistan, en ze wil dat iedereen weet wij zij – en de RAWA leden – hiervoor verantwoordelijk houdt.
De namen die zo zorgvuldig in het boekje geschreven zijn, behoren toe aan die, volgens RAWA vervolgd moeten worden door een internationale rechtbank: Sayyaf, Rabbani, Qanooni, Fahim, Khalili, Faroqi ... de lijst gaat verder. Ze leest elke naam hardop en spelt ze traag om er zeker van te zijn dat we ze correct opschrijven.
Het zijn de Afghaanse machthebbers, en diegenen die hen steunen, die de situatie bijna onleefbaar houdt voor hun volk, zegt ze.
Video Clip
De vechtlust voor een beter leven voor vrouwen en kinderen zit in Orbals bloed. Haar moeder is een lid van RAWA en Orbal heeft sinds haar geboorte geleerd over de missie van de groep en hun bereidheid om ervoor te sterven.
"Elke aanblik van mensen die afzien, onschuldige burgers die sterven, maakt je passie zoveel sterker," zegt ze.
Wanneer gevraagd hoe het leven is voor Afghaanse kinderen, vooral voor die in plattelandsprovincies, omschrijft ze gewelddadige verkrachtingen van jonge meisje, onder wie een meisje die ontvoerd was, verkracht en daarna verruild voor een hond. Jonge kinderen worden gedwongen tot kinderarbeid om hun families te helpen, bedelen naakt op straat. Vrouwen worden behandeld als eigendom.
"Ze zien vrouwen niet als menselijk, als levende wezens,” zegt ze. “De daders van geweld worden zelden gestraft, aangezien de machthebbers de andere kant opkijken, of zelfs eigenhandig deelnemen aan de misdaden. Bijna niemand durft hier wat tegen te doen, uit angst voor represailles. Ze leven in de schaduw van bedreigingen, de schaduw van wapens.”
Een duistere wereld
Sarinah zou waarschijnlijk nooit haar zicht verloren hebben. Haar ziekte, een hoge koorts en vermoedelijk hersenvliesontsteking, kon waarschijnlijk behandeld worden (met aannemelijk als gevolg het behouden van haar zicht) indien ze toegang had gehad tot goed medische zorgen, zegt Orbal.
In werkelijkheid echter, eindigde ze in een negenmaand durende coma. Toen ze uiteindelijk wakker werd was haar heldere, normale leven opeens duister, zegt Kathy Watts, Sarinah’s gastmoeder.
Hoewel haar familie in financiele moeilijkheden verkeert, omschrijft Sarinah een liefdevolle thuis, waar ze soms wat in de watten wordt gelegd omwille van haar handicap. Sommige kinderen die naar LKN gebracht worden door het Lake Norman Ondersteuning voor Kinderen (LNCR), komen uit weeshuizen, anderen uit gezinnen met vele familieleden onder een dak.
Niettemin, haar korte verblijf in de VS heeft een werkelijke ommekeer teweeg gebracht voor zowel zijzelf als haar gastgezin, zegt Kathy, die een babyfoon in Sarinah’s kamer heeft geplaatst zodat ze het meisje kan horen indien ze hulp nodig heeft ’s nachts.Vertalers zoals Orbal en een van Kathy’s vrienden, die Farsi spreekt, helpen hier en daar, maar over het algemeen is de familie Watts zelfstandig, en probeert te communiceren met Sarinah zonder een gemeenschappelijk taal of haar zicht.
“Dit is alles wat we hebben om met haar te communiceren,” zegt de negenjarige Suzy Watts, zwaaiend met een neon groene bundel die enkele basisvertalingen bevat.
De 7-jarige Asma wordt verwelkomd op de luchthaven in NC-USA door haar gastgezin. Ze had een ernstig medisch probleem maar haar arme familie kon zich haar behandeling niet veroorloven.
Ze hebben enkele eenvoudige woorden geleerd, zoals hoe haar te vragen of ze dorst heeft. Op de fotosessie – Cornelius’ fotograaf Deborah Young heeft al jaren elk LNCR-kind gefotograffeerd – schudt Sarinah stilletjes haar hoofd wanneer gevraagd wordt of ze dorst heeft.Het was ook niet makkelijk om te ontdekken wat ze graag lust. Die ochtend, na pogingen en mislukkingen, waren ze erachter gekomen dat ze graag ananas eet, zegt Kathy.
Ondanks enkele uitdagingen zegt Sarinah dat ze hier tot nu toe gelukkig is. En ze vinden steeds nieuwe manieren om samen plezier te hebben, zo luisteren ze bevoorbeeld samen naar High School Musical, waarvan Kathy zegt dat de liedjes Sarinah aan het lachen brengen.
Hoedanook, Kathy weet dat Sarinah hoopt dat de dokters haar zicht zullen kunnen herstellen en bidt dat het kleine meisje niet ontgoocheld zal worden. “Als het ze niet lukt... “ zegt ze, zich afvragend hoe ze dit slechte nieuws aan Sarinah zal vertellen.
Vele gastgezinnen zijn erg geaffectioneerd met wat de kinderen in hun zorg doormaken, zegt Wilson, de oprichter van de groep. En hij kan het weten. Hij heeft het hele proces al vele malen meegemaakt, het is inmiddels 11 jaar geleden dat hij de eerste kinderen onder bracht in een gastgezin. “Je gaat echt houden van deze kinderen,” zegt hij. “Ze worden net als je eigen kinderen.”