با تجاوز اشغالگران امریکایی و ناتو در ۱۵میزان ۱۳۸۰ به افغانستان، دوازده سال است که وطن ما با جنگ و ویرانی مواجه بوده و هزاران فرد غیرنظامی و بی‌گناه جان‌های شان را باخته‌اند. امریکا حملات تروریستی یازدهم سپتامبر را بهانه قرار داده و خواست با تغییر رژیم در افغانستان راه را برای حضور نظامی دراز مدت در منطقه باز کند. مردم افغانستان که سال‌ها از جنایت خوکان جهادی و وحوش طالبی به ستوه آمده بودند برای اولین بار در تاریخ شان در مقابل یک نیروی اشغالگر عکس‌العملی نشان ندادند.
دولت امریکا و متحدانش وعده تامین دموکراسی دادند، اما غیردموکراتیک‌ترین، فاسدترین و مافیایی‌ترین دولت تاریخ را بر مردم ما تحمیل نمودند؛ آنان از مبارزه علیه تروریزم سخن گفتند، اما آدمکشان و تروریست‌های «ائتلاف شمال» و تفنگ‌سالاران و هیرویین‌سالاران را حاکم ساختند و حال هم با جلادان طالبی دست دوستی می‌دهند؛ امریکا حقوق بشر و حقوق زن را بهانه قرار داد، اما افغانستان همچنان با بدترین انواع نقض حقوق بشر و فجایع هولناک علیه زنان مواجه است؛ آنان به مردم ما وعده رهایی و آزادی دادند، اما عملا کشور ما را به پایتخت مواد مخدر جهان و مرکز طولانی‌ترین جنگ جنایتکارانه تاریخ شان بدل کردند.
نیروهای دموکراتیک افغانستان و عناصر صلحدوست جهان، جنگ امریکا را از همان اول بخشی از سیاست امپریالیستی این کشور دانسته اعلام نمودند که این ابرقدرت با لشکرکشی به افغانستان در نظر دارد به خاطر رقابت با حریفان نوظهورش، در قلب آسیا پایگاه‌های نظامی مستحکمی را ایجاد نماید.
گذشت دوازده سال اشغال وطن ما صحت این پیشگویی را ثابت می‌سازد. طی این سال‌ها نه تنها مردم عدالتخواه امریکا و جهان بلکه حتی جمع کثیری از سربازان آن کشور در برابر سیاست‌های ضدانسانی و مکارانه دولت شان برخاسته و جنبش وسیع و خروشان ضدجنگ را راه انداختند.
مردم افغانستان ماهیت دروغین «جنگ علیه تروریزم» امریکا و ناتو را به زودی زمانی متوجه شدند که خلاف خواست شان، جای تروریستان جنایت‌پیشه طالبی با باندهای تروریست و ضد زن «ائتلاف شمال» تعویض گردید. نیز امریکا در کنار حمایت بیدریغ از میهنفروشان جهادی و تکنوکرات، جمعی از روشنفکران خودفروخته را به خدمت گرفت و با ریختن دالر به دهن کثیف شان، لشکر مزدوری را از میان شان دست و پا نمود. اگر در گذشته مزدوری به یک کشور خارجی خیانت و شرم پنداشته می‌شد، امروز این جمع به حدی عاری از شرف و وجدان شده‌اند که چاکری به امریکا و استخبارات خارجی دیگر را با افتخار به رخ دیگران می‌کشند. کرزی و اطرافیانش با چشم‌پارگی کم‌نظیر، با اعتراف به گرفتن بوجی‌های دالر از سی.آی.ای، واواک، ام.آی.۶، را، آی.اس.آی و غیره، آنرا «مفید» نامیده به آنان سر می‌سایند تا به واریز کردن پول ادامه دهند. رهبران به اصطلاح جهادی نیز هر کدام زنجیر غلامی یک کشور خارجی را به گردن انداخته مطابق میل آنان تیشه به ریشه وطن ما می‌زنند. بدینصورت افغانستان عملا به میدان رقابت استخباراتی ابرقدرت‌ها و کشورهای منطقه بدل شده روزتاروز تمامیت ارضی و داشته‌های ملی و هست‌وبود میهن ما در معرض خطر جدی قرار می‌گیرد.
بعد از به روز سیاه نشاندن افغانستان و ملتش، امریکا از خروج نیروهایش در ۲۰۱۴ خبر داده طوری تبلیغات می‌نماید که گویا در نبود امریکا، افغانستان به کام بحران و جنگ داخلی فرو خواهد رفت. آنان با تبلیغات دروغین از طریق ده‌ها شبکه رسانه‌ای و اغوا و تهدید افکار عامه می‌کوشند تا پیمان استراتیژیک را هرچه زودتر با دولت دست‌نشانده کرزی به امضا رسانیده حضور طولانی مدت شان را تضمین نمایند. تمامی نیروهای مرتجع و چاکرمنش و جمعی از روشنفکران جیره‌خوار امریکا بقا و ادامه حیات ننگین خود را در امضای این پیمان دیده تقلا و زاری دارند تا در سایه ساز و برگ نظامی بادار، از چنگ عدالت و مردم رهایی یابند. اما نیروها و عناصر مترقی و استقلال‌طلب وطن ما و تمامی روشنفکران باوجدانی که از ماهیت تجاوزگرانه و فاشیستی سیستم حاکم امریکا آگاهی دارند، ایجاد پایگاه‌های دایمی را نه تنها تهدیدی برای افغانستان بلکه برای منطقه و جهان دانسته علیه آن صدای اعتراض شان را بلند می‌کنند. نوم چامسکی در مصاحبه‌ای با سایت انترنتی کارزار صلح‌آمیز (Waging Nonviolence) در باره این پیمان گفت: «قرارداد همکاری استراتیژیک امریکا-افغانستان بخشی از برنامه جهانی امریکا جهت نظامی‌سازی جهان است.»
آنچه روشن است که مردم افغانستان نه قبل از ۲۰۱۴ روزگار خوشی داشتند و نه مسلما بعد از آن خواهند داشت زیرا خلاف ادعاهای حاکمان کاخ سفید هیچ ساده‌لوحی قبول نخواهد کرد که امریکا به طور قطع لوث شومش را از سر افغانستان دور می‌کند. ولو ظاهرا حضور فزیکی عساکر پایان یابد، جاسوسان و چاکران کارکشته شان کماکان در قدرت خواهند ماند که جز رهزنی و تباهی کار دیگری انجام نمی‌دهند.
روشن است که بعد از ۲۰۱۴ اوضاع بدتر می‌شود اما نه بخاطر خروج عساکر جنایتکار امریکا و ناتو بلکه به دلیل پیوستن جانیان طالبی و گلبدینی به جمع سایر خون‌آشامان که از چندین سال بدینسو امریکا و کرزی برای آن تلاش می‌نمایند. همین حالا نصب هر چه بیشتر اراذل گلبدینی در مقامات مهم دولت و کاخ ریاست جمهوری انزجار و دلهره را بین مردم ما به بار آورده است.
برای قدرت‌های امپریالیستی، اشک و خون ملل فقیر جهان کوچک‌ترین ارزشی ندارد، این تنها ملت افغانستان نیست که قربانی سیاست درنده‌خویی، جنگ‌‌افروزی و چپاولگری امریکا و متحدانش شده، حمایت خاینانه امریکا از تروریست‌های القاعده و باندهای وحشی دیگر در سوریه و لیبی و مبدل شدن این دو کشور به مخروبه و مرکز تروریزم، بار دیگر دروغین بودن جنگ ضد تروریزم را ثابت ساخت. رژیم ضدمردمی بشار اسد باید سرنگون شود اما نه با مداخله ماشین جنگی امریکا، این مردم سوریه هستند که باید در مورد آینده شان تصمیم بگیرند. آنچه را مردم افغانستان طی چندین دهه با درد تمام تجربه کردند، امروز در سوریه تکرار می‌شود.
تجربه افغانستان و دیگر کشورها نشان می‌دهد که هیچ ملتی با تجاوز خارجی و حضور نظامی یک ابرقدرت زورگو و انسان‌کش نمی‌تواند به رفاه و آسایش دست یابد. سرزمینی که استقلال نداشت، نمی‌تواند از دموکراسی، آزادی، انتخابات، حقوق بشر و سایر ارزش‌های بلند انسانی برخوردار گردد و تنها کاریکاتوری از اینها را خواهد داشت. پدران و مادران ما به این واقعیت واقف بودند و هیچگاه فریب متجاوزین خارجی و دست‌نشاندگان داخلی شان را نخوردند؛ لشکر متجاوز انگلیس سه بار در برابر مبارزان افغان شکست خورد؛ روس‌ها و رژیم وطنفروش خلق و پرچم با تمام زندان و شکنجه نتوانستند اراده مردم ما را خرد کنند و بالاخره شکست شرم‌آور خوردند. حال هم تنها راه رهایی از ظلمت و بندگی فعلی، مبارزه قاطع علیه اشغالگران و شغالان داخلی شان می‌باشد و بس.
«جمعیت انقلابی زنان افغانستان» همگام با مردم در خون‌تپیده و اسیرش تا کسب استقلال کشور و سرنگونی سلطه خاینانی ملی و آدمکشان حرفوی به مبارزه ادامه خواهد داد. ما ایمان کامل داریم که کسب استقلال، آزادی، دموکراسی، عدالت اجتماعی و سایر ارزش‌های انسانی تنها با مقاومت و مبارزه جانبازانه توده‌های ما میسر است و بس. پس بر تمامی نیروها و عناصر میهنپرست و شرافتمند است تا در هر سطح ممکن برای رهیدن از چنگ اشغالگران خارجی و غلامان پلیدشان مبارزه و فعالیت نموده، دین شان را در برابر وطن ادا نمایند.
سرنگون باد اشغالگران امریکایی و چاکران افغانش!
ننگ بر مزدوران ایران و پاکستان در وطن ما!
زنده باد استقلال، دموکراسی، عدالت اجتماعی!