جمعیت انقلابی زنان افغانستان, April 27, 2012
پنجال جلادان هشت ثوری و هفت ثوری را از سرنوشت وطن خود کوتاه سازیم!
اعلامیه «جمعیت انقلابی زنان افغانستان» به مناسبت سیاهروز هشت ثور
در حالی که زن و مرد بسیاری از کشور های اسلامی با خیزش های سرتاسری مقابل رژیم های فرسوده و مستبد برخاسته اند و دنیا به درستی آن را "بهار عرب" نامید، اما خیانت پیشگان و وطنفروشان خلقی ـ پرچمی و بنیادگرایان ددمنش، بهار افغانستان را چنان به ماتم و زجر و تیره‌روزی آغشتند که اکنون ماه ثور مظهر دو روز نحس در تاریخ معاصر کشور گشته است.
تنظیم‌های هفتگانه و هشتگانه در چهار سال حاکمیت‌شان چنان حمام خون را در کشور بخصوص شهر کابل جاری ساختند که حتی صاحبان آنان نیز احساس شرمساری کردند. این لشکر جهل و جنایت و تاراج در چهار سال سگ‌جنگی های تنظیمی در کابل هفتادهزار را بیرحمانه کشتند؛ شهر را ویران کردند و هست و بود کابلیان را به غارت بردند؛ با افکار قرون وسطایی شان تمامی زنان را خانه‌نشین ساختند و از تجاوز به دختران و حتی کودکان ابا نورزیدند؛ سرمایه های فرهنگی و ملی ما را نابود و چپاول کردند. جنرال اخترعبدالرحمن رییس آی.اس.آی پاکستان، از پدروکیل های باند های جهادی گفته بود: «کابل باید بسوزد!» هرچند اختر عبدالرحمن قبل از رسیدن به این آرزوی خاینانه‌اش سوخت، اما سگان زنجیری وی خواب پدرخوانده شانرا موحش‌تر از تصور او برآورده کردند. گلبدین آدمخوار در یک روز هزاران راکت را به کابل پرتاب کرد؛ سیاف، ربانی و مسعود با قتل عام هموطنان هزاره ما در افشار کابل خواستند به پدران پاکستانی و عربی‌شان اعلام وفاداری کنند و هم یاد اسلاف خاین خود عبدالرحمن خان را در تاریخ کشور وحشیانه‌تر تازه نمایند؛ دوستم و ملیشه‌های درنده‌اش با چپاول شهر و تجاوز به زنان و دختران در بربرمنشی از حریفان جهادی خود پس نماندند؛ نوکران ایران چون مزاری، خلیلی، محقق، انوری و ... بر فرق هموطنان بیگناه ما میخ کوبیدند، رقص مرده و شیوه های جنایت آخندی را به نمایش گذاشتند.
دوران نحس حاکمیت جهادیان جنایت‌پیشه نه تنها باعث تباهی ارزش‌های مادی کشور شد که ارزش‌های ارزنده معنوی مردم ما مانند وحدت ملی بین اقوام مختلف ما را خدشه دار ساختند. ستمکاری ها و سفاکی های آنان علیه هموطنان مظلوم هندو و سیک ما قلب هر انسان باوجدان را تکان میدهد. مردم افغانستان طی قرن‌ها با وجود سیاست های خاینانه حاکمان قدرت علیه اقلیت‌های کشور، در کنار هم با صلح و صفا زندگی نموده و افغانستان را خانه مشترک خود می‌شمردند اما این اراذل برای منافع شخصی و گروهی شان جنگ های قومی، مذهبی، لسانی، سمتی و ... را شعله‌ور ساختند.
خانواده سوگواری که یکی از پسران خود را در جنگهای وحشیانه تنظیمی از دست داده است. (عکس از «راوا»)
(عکس از «راوا»)بدون شک امریکا و غرب در انتخاب مزدوران بنیادگرای شان بسیار دقیق عمل کرده اند. آنان گلبدین، ربانی، سیاف و یونس خالص یعنی وطنفروش ترین و خاین ترین عناصر به وحدت قومی، مذهبی و زبانی را در افغانستان تا دندان مسلح نموده برای مردم ما «رهبر» تراشیدند و پس از چهار سال فاجعه بار به کمک پاکستان، عربستان سعودی و ارتجاع بنیادگرایی منطقه، طالبان را علیه برادران جهادی شان تجهیز و آنان را بر مردم ما تحمیل نمودند تا ملت به ستوه آمده از سگ جنگی‌های تنظیمی را با اعمال قوانین قرون وسطایی شکنجه کنند. طالبان با تفتیش عقاید و سیاست های جابرانه شان افغانستان را عمیقتر در جهالت و سیاهی سوق دادند و با کشتار مردم شمالی، قتل عام هموطنان ما در یکاولنگ و قتل عام در مزار و جنایات بیشمار دیگر سبعانه‌تر از تنظیمی ها حکومت کردند.
حادثه یازدهم سپتامبر باعث شد تا امریکا و غرب آنرا موقع طلایی دانسته بر افغانستان لشکرکشی نمایند و یکبار دیگر خاینان و آدمکشان را بر مردم ما مسلط نمایند. رهزنان جهادی با زور بی٥٢ و ناتو بار دیگر بر اریکه قدرت تکیه زدند ولی این بار دریشی و نکتایی‌پوش شده و همان هایی که زمانی دموکراسی را معادل کفر می‌دانستند و انتخابات، پارلمان و حقوق زن را نمادهای الحاد میخواندند، بوسیله غرب منحیث قهرمانان مادرزاد دموکراسی، حقوق زن، تحمل و هم دیگر پذیری تبلیغ شدند.
حالا به برکت حضور امریکا و ناتو گرگان جهادی با داشتن امکانات وزارت، ولایت و عضویت در پارلمان و سنا و سایر مقامات، مردم ما را چپاول می‌نمایند و جنایت و ستم شان را با شیوه های جدید ادامه میدهند. اگر دولت‌های غربی در دوران جنگ علیه روس‌ها، ملیون‌ها دالر را به نام «کمک‌های بشری» به جیب احزاب منفور بنیادگرا ریختند امروزه میلیارد‌ها دالر دیگر را زیر نام «کمک و بازسازی افغانستان» به جیب مزدبگیرانی چون یونس قانونی، سیاف، فهیم، خلیلی، فاروق وردک، عطا محمد، رحیم وردک، اسماعیل خان، بسم‌الله خان، زاخیلوال، محقق، عبدالله و نیز «جامعه مدنی» و ان‌جی‌اوهایی که عمدتا در پیاده کردن سیاست‌های باداران‌شان نقش موثر داشته باشند، واریز میکنند.
امریکا با تکیه بر جواسیس نوع کرزی، سپنتا، انوارالحق احدی، اشرف غنی، زلمی رسول، امرالله صالح و اهل بیت مافیایی‌اش کوشید تاریخچه خونین و ننگین هشت ثور و چهار سال امارت وحشیانه طالبان به فراموشی سپرده شود. خونخواران جهادی و میهنفروشان خلقی و پرچمی در پارلمان افغانستان قانون عفو عمومی را تصویب کردند و خون ده هاهزار هموطن بیگناه ما را به یکدیگر بخشیدند. جمعی از «کارشناسان سیاسی» و «تحلیلگران» فروخته شده در مباحثات شان به هر چیزی اشاره میکنند جز ددمنشی سالهای ١٣٧١ تا ١٣٧٥و مانند شیادان عوامفریب که وظیفه دارند مردم ما را تحمیق کنند، مدعی میشوند که آن سال ها نتیجه تنها گذاشتن افغانستان توسط امریکا و مداخله بیرونی بود. امریکا و غرب نیز فقط زمانی از آن سال ها به نام «جنگهای داخلی» یاد کرده آنرا دستاویز قرار میدهد که مردم ما را از تکرار آن بترساند و چنان وانمود سازد که اگر به پایگاه های دایمی امریکا بلی نگویند، آن سالهای سیاه برخواهد گشت.
بلی، اینان میتوانند آن دوران سیاه را از کتب درسی مکاتب و بحث های رسانه ها حذف نمایند اما نه هرگز از صفحه تاریخ و قلب مادری که جسد توته توته شده‌ی فرزند جوانش را با دستان خود زیر خاک کرده است.
امروز امریکا و غرب تلاش دارند تا آدمکشان هفت و هشت ثوری را با طالبان مزدورپیشه آشتی داده دولتی متحد از تمامی میهنفروشان را بر مردم ما حاکم سازد. امریکا رهبران ستمگر طالبان را قرار است از بند رها کرده، این چوچه های آی.اس.آی را در دولت پوشالی‌اش نقش دهد. اتحاد جمیع جنایتکاران نه صلح بلکه پیام آور بدبختی های بیشتر ملت ما میباشد. وقتی این گرگان گرسنه مشترکا بر وطن ما هجوم آورند، مردم ما روزهای تیره‌تر و فاجعه‌بار تری را تجربه خواهند کرد. امریکا به خاطر اینکه افغانستان را به پایگاه نظامیش در منطقه تبدیل و حضور دایمی‌اش را تضمین نماید، حاضر به هر معامله‌ای با خونین ترین دشمنان وطن و مردم ماست.
«جمعیت انقلابی زنان افغانستان» (راوا) همواره تاکید داشته که تنها راه رهایی و بهروزی مبارزه بی‌سازش و تزلزل ناپذیر تمامی نیروهای دموکرات و آزادیخواه افغانستان و خیزش‌های سرتاسری و آگاهانه ملت ماست. فقط در آن صورت است که میتوان راندن اشغالگران امریکایی، سرنگونی رژیم مافیایی کرزی و به محاکمه کشانیدن سران آدمکش جهادی و طالبی و چاکران کار شناس و تحلیلگر ش را متحقق ساخت.
در چنین فرخنده روزی مردم رنجدیده افغانستان خواهند توانست لذت بهار آزادی، دموکراسی و عدالت اجتماعی را بچشند.
هفت ثور و هشت ثور داغ ننگ بر دامان تاریخ کشور ما!
مبارزه برای دموکراسی و حقوق زن از معبر مبارزه با بنیادگرایی و اشغال می‌گذرد!
خروشان باد جنبش استقلال طلبانه و ضد بنیادگرایی مردم ما!